Me gusta mucho el nuevo álbum de Manel. Y hoy, tenía que caer una de las canciones que más me gustan con diferencia, de este 10 milles per veure una bona armadura. Un temazo con una letra genial, y un vídeo igual de bueno, que no he dejado de escuchar en todo el día! Y es que además hoy encaja a la perfección Aniversari. Ya han pasado tres largos años desde aquel día. Aquel 17 de mayo, en que como la protagonista de mi canción de hoy, estabas nerviosa por ser el centro de atención, por que las cámaras se centraran en tí. Pero más que nerviosa, lo que estabas (al igual que hoy), era muy guapa!! Un besazo! 8)
Artista: Manel
Manel es un grupo de música pop originario de Barcelona, que canta en catalán. Definen su estilo como pop, si bien en su música se perciben elementos propios de la música folk. En 2008 lanzaron su primer disco, bajo el título de Els millors professors europeus (Los mejores profesores europeos), que hace referencia a un verso de la canción Pla quinquennal. El álbum, fue bien valorado por la crítica especializada. En poco tiempo, Manel se convirtieron en un fenómeno sociológico en cataluña, erigiéndose en abanderados de un nueva hornada de grupos de pop en lengua catalana. En 2011, el cuarteto lanza al mercado su segundo trabajo con el título 10 milles per veure una bona armadura (10 millas para ver una buena armadura).En su primera semana alcanzó el número uno en la lista de ventas de discos en España, con más de 10 000 copias. El grupo está formado por: Arnau Vallvé(voz, batería, percusión y programaciones); Martí Maymó (voz, bajo, contrabajo, clarinete y flauta dulce); Roger Padilla (voz, guitarra, banjo, melódica, mandola, ukelele y programaciones); y Guillem Gisbert (voz principal, ukelele y guitarra).
.
Aniversari
Els llums s'han apagat, han tret el pastís, aplaudien els pares,els tiets i els amics. Tots alhora agrupats en únic crit: "Que demani un desig, que demani un desig" I tu, nerviosa, com sempre que et toca ser el centre d'atenció, has fixat els ulls en un punt imprecís del menjador. Un segon, dos segons, tres segons, quatre i cinc. Els teus ulls cavalcaven buscant un desig, les espelmes cremaven i alguns dels amics t'enfocaven amb càmeres de retratar. Una veu comentava: "ai, que guapa està" I jo en el fons m'acabava el culet de la copa decidit a trobar un raconet adequat per fer-me petit, petit, del tamany d'una mosca, del tamany d'un mosquit, per un cop empetitit sota els tamborets i la taula allargada. Pels dos cavallets fer-me pas amb prudència, per un entramat de sabates d'hivern, de confeti aixafat. I esprintar maleint l'allargada dels meus nous passets. I amargar-me entre un tap de suro i la paret, just a temps que no mengi el collons de gatet.I escalar les sanefes del teu vestit. I falcar el peu esquerre en un descosit. I arribar-te a l'espatlla i seure en un botó. I agafar un pelet d'aire i amb un saltiró, enganxar-te un cabell, impulsar-me en un últim salt final. I accedir al teu desig travessant la paret del llagrimal, ara un peu, ara un braç, ara el tors, ara el cap. I ja dins del desig veure si hi ha bon ambient. Repartir unes targetes, ser amable amb la gent. I amb maneres d'ajuda, discret i educat, presentar els meus respectes a l'autoritat, escoltar amb atenció batalletes curioses als més vells, fer-me fotos gracioses amb altres il·lustres viatgers, i amb un home amb corbata que no sé qui és. I en un núvol de somnis que tens a l'abast. I entre d'altres que ho sento, però ja mai viuràs detectar un caminet que m'allunyi del grup o una ombreta tranquil·la on desapercebut. Estirar-me una estona i per fi, relaxar-me celebrant el plaer indescriptible que és estar amb tu avui que et fas gran mentre fora de l'ull les espelmes es van apagant.
Traducción: Aniversari
Las luces se apagan. Sacan la tarta. Aplauden los padres, los tíos, los amigos, todos a la vez, entonando un mismo cántico: Pide un deseo; pide un deseo; pide un deseo; un deseo. Y tú, nerviosa, como siempre que eres el centro de atención. Fijas los mirada en un punto impreciso del comedor. Un segundo, dos segundos, tres segundos, cuatro...cinco. Tus ojos siguen perdidos buscando tu deseo. Las velas se van consumiendo y algunos de tus amigos, te sacan fotos. Alguien comenta: Qué guapa está. Y yo, desde el fondo de la sala, me acabo el culín que me queda de copa. Decido buscar un rincón adecuado, donde hacerme pequeño, diminuto, del tamaño de una mosca, del tamaño de un mosquito. Una vez encogido, llego hasta la mesa alargada que tiene dos caballetes, abriéndome paso con prudencia, por un entramado de zapatos de invierno y confeti estropeado. Tú brindas maldiciendo mis nuevos viajes, mientras yo me escondo en algún lugar, entre un tapón de corcho y la pared, justo antes de no comerme los cojones del gato y escalar por las costuras de tu vestido. Y me subo al pié izquierdo de un desconocido, para llegar hasta tu espalda, sentándome así en un botón, agarrándome después a un pelo suelto. Con un solo tirón, me engancho a tu cabello, para impulsarme con un último salto final y conocer así tus deseos, al travesar la pared de tu lagrimal. Ahora un pie, ahora un brazo, ahora el tronco, ahora la cabeza. Y ya desde dentro del deseo, veo si hay buen ambiente. Reparto unas tarjetas. Soy amable con la gente; y con maneras de joven discreto y educado, presento mis respetos a la autoridad, escuchando con atención, las curiosas batallas de los más viejos. Me hago unas fotos graciosas con otros ilustres viajeros y con un hombre con corbata que no sé quien es. Entro en una nube de sueños, que aún tienes a tu alcance, y en otros, que lo siento, pero ya nunca vivirás. Busco un sendero que me aleje del resto. Una sombra tranquila, dónde pasar desapercibido. Estirarme un rato y por fin relajarme. Para celebrar el placer indescriptible que es estar contigo hoy que te haces mayor. Mientras, fuera de tu ojo, las velas se van apagando.
Vídeo: Aniversari - Manel